اگه تو هم پدر یا مادری هستی که هر روز با این سوال تو ذهنت درگیری که “آقا با پوشش دختر زیر ۹ سالم چیکار کنم؟”، بدون تنها نیستی! این یه پرسش قدیمی و پر تکراره که همیشه سرش بحث بوده و هست.
یه عده میگن باید به دختر آزادی بدیم تا در آینده دچار عقده نشه، یه عده دیگه هم میگن از همون اول سفت و سخت عادتش بدیم به پوشیدگی تا بعدا راحت باشه و بعد از ۹ سالگی برای حفظ پوشش دچار مشکل نشه.
اما راستش رو بخوای، ماجرا یه چیزی بین این دو تاست. نه اونور بوم نه اینور بوم!
استاد خوش‌منظر هم خیلی واضح و ساده تو پادکست ” پوشیدگی دختر کوچک” به این نکته اشاره می‌کنن که هیچکدوم از این راهکارها “کامل” درست یا “کامل” غلط نیستن. اصل داستان اینجاست که ما باید یه «تعادل» ظریف رو پیدا کنیم. یعنی چی؟ یعنی با توجه به محیطی که توش هستیم و آدمایی که دور و برمون هستن، برای پوشش دخترمون (و حتی پسرمون!) تصمیم بگیریم. البته بریم سر اصل مطلب که دخترا هستن و حساسیت این موضوع برای اونا بیشتره.
یه تقسیم‌بندی خیلی خوب وجود داره:
۱. آزادی تو محیط اجتماعی و
۲. محیط‌های امن خونوادگی.
بیاین شفاف‌ترش کنیم:
اینجا ترجیحاً باید پوشش دختر کوچولومون محدودتر باشه. یعنی از اون لباسایی که الان خیلی خودمونی میگیم “لختی” یا “نیمه‌برهنه”، دوری کنیم. مخصوصاً برای بچه‌های بالای ۶ سال، این حساسیت خیلی بالاتره. چرا؟ چون ناخودآگاه یه سری توجهات رو به سمت بچه جلب می‌کنه که شاید برای سنش مناسب نباشه از این جهت که در آینده تو ذهنش میمونه اینهمه توجه برای این لباس‌های جذاب بوده دیگه؟ پس چرا الانم نپوشم در صورتی که شاید اون توجهی که دریافت کرده بخاطر نوع پوشش نبوده .
اینجا می‌تونیم دستمون رو بازتر بذاریم. یعنی از اون لباس‌های آزادتر و راحت‌تر هم استفاده کنیم. اجازه بدیم دخترمون اون لباس‌ها رو هم تجربه کنه و حس آزادی و لذتی که تو آزادی انتخاب لباس هایی که دوست داره بپوشه رو بچشه.
تصور کن یه دختر کوچولو رو که همیشه لباس‌های جذاب، بدن‌نما یا نیمه‌برهنه می‌پوشه. ممکنه فکر کنی خب اشکالی نداره، بچه‌ست. اما مشکل اینجاست که این بچه‌ها ناخودآگاه شرطی میشن! یعنی فکر می‌کنن توجهی که بهشون میشه، به خاطر اون لباس‌هاست. این یه جور شرطی‌سازیه که باعث میشه حس خوبی نسبت به اون مدل لباس‌ها پیدا کنن و از بین بردن این حس تو بزرگسالی، واقعاً سخته. انگار ناخواسته بهشون یاد دادیم که برای جلب توجه، باید لباس خاصی بپوشه.
از اون طرف بوم هم اگه بیفتیم و دخترمون رو همیشه با یه محدودیت خیلی بالا و سفت و سخت پوشیده نگه داریم، اونم وقتی میبینه اطرافیانش اینجوری نیستن و راحت‌ترن، ممکنه تو آینده یهو بزنه زیر همه چی! یعنی هرچی عادت کرده، یک دفعه کنار بذاره و دیگه کنترلش دست ما نباشه. این هم اصلا نتیجه خوبی نیست.
حس خوب و حمایت!
استاد علیرضا خوش‌منظر اینجا یه نکته کلیدی میگن: ما نمی‌تونیم برای یه بچه ۹ ساله از خطرات کم‌پوششی یا تعرض صحبت کنیم و محیط امن ذهنش رو از بین ببریم. پس باید چیکار کنیم؟
باید زمینه‌سازی کنیم که حس خوب به پوشیده بودن بهش منتقل بشه.
یعنی چی؟
● وقتی تو محیطی هست که پوشیده است، پدرش، برادرش و بقیه محارمش حسابی حمایتش کنن، تعریف کنن و این حس خوب رو براش ایجاد کنن. بفهمن که پوشیدگی با حس دوست‌داشتنی بودن و حمایت شدن همراهه. اینجوری پوشیدگی با یه حس مثبت تو ذهنش گره می‌خوره.
● اون آزادی رو هم تو محیط‌های امن بهش بدیم. اجازه بدیم لباس‌هایی که پوشیدگی کمتری دارن و زیبایی‌های دخترانه رو نمایان می‌کنن، تو محیط امن و با افراد قابل اعتماد پوشیده بشن. اینجوری بچه‌مون خودش متوجه میشه که الان که این آزادی رو داره، جاییه که عمو، دایی، پدربزرگ و بقیه افراد امنش هستن و خبری از آدمای غریبه و نامحرم نیست.
آدمیزاد ذاتا سازگاره، یعنی میتونه خودش رو با هر شرایطی وفق بده. وظیفه ما پدر و مادرا و مربی‌ها اینه که شرایط رو فراهم کنیم تا این “حس خوب به پوشیده بودن” و “تعادل” ایجاد بشه. اینجوری دخترامون هم پوشیدگی رو با عشق و حس خوب میپذیرن، هم آزادی رو تو جای خودش تجربه می‌کنن و هم برای آینده‌شون یه پایه درست و حسابی ساخته میشه.
سعی کنیم همیشه در تعادل پوشش کودکان دقت نظر داشته باشیم تا حس خوب و حمایت رو به زیبایی به فرزندامون منتقل کنیم.
14%
18%
