راز اشک بر حسین!

قراره تو قسمت پنجم آلبوم صوتی «مع الامام» از اشک بر امام حسین (علیه السلام) حرف بزنیم. بیا با همدیگه حکمت این قطره‌ی اشک رو بفهمیم. شاید تا حالا فکر کردی چرا وقتی اسم امام حسین (علیه السلام) و اشک بر حسین میاد همه جور حدیث و روایت عجیب داریم که چقدر گریه بر امام حسین ثواب و ارزش داره؟! چرا روضه‌ها و جلسات عزاداری برای امام حسین (علیه السلام) اینقدر پرشوره و حتی خود ائمه (علیه السلام) هم برای ایشون روضه می‌گرفتن؟
مگه امام حسین (علیه السلام) با بقیه اهل بیت علیهم السلام چه فرقی داره؟
همه این سوالا باعث می‌شه به یه نکته کلیدی برسیم: معنای واقعی “گریه” برای امام حسین (علیه السلام).

اشک، فقط اشک نیست!

یه حدیث معروف از حضرت زهرا (سلام الله علیها) هست که می‌گه اگه چشم کسی به اندازه بال پشه هم از غم حسین (علیه السلام) خیس بشه، همه گناهانش آمرزیده می‌شه. خب، اولش شاید عجیب به نظر بیاد، نه؟ چرا اینقدر برای یه قطره اشک، اینقدر ثواب؟ مگه این فقط یه احساس غم برای سوزناک بودن حادثه کربلا و غربت امام حسین (علیه السلام) نیست؟

گریه یا عبرت..؟

اینجاست که باید یه کم دقیق‌تر بشیم. تو زبان عربی، برای اشک دو تا کلمه داریم: “دمع” و “عبره”. “دمع” همون اشک معمولیه که از چشم می‌ریزه. اما “عبره” یه معنی عمیق‌تر داره. “عبره” یعنی عبور کردن، ما تو زبان فارسی از مترادف این کلمه به عنوان درس گرفتن، پند گرفتن استفاده میکنیم.
وقتی امام حسین (علیه السلام) می‌فرمایند: “أنا قتیل العبره” (من کشته اشک هستم)، یا همون «أنا قتیل العبرات»، منظور فقط این نیست که اشک سرازیر بشه. منظور اینه که با یاد امام حسین (علیه السلام)، عبرت گرفته بشه.

“عبرت” یعنی چی؟

یعنی از اتفاقی که برای امام حسین (علیه السلام) افتاده، عبور کنی و به ریشه‌اش، به پیامدهاش، و به درس‌هایی که می‌شه ازش گرفت، برسی. یعنی فقط به زخم تن امام (علیه السلام) نگاه نکنی، بلکه به عمق ماجرا، به اون “چرا”ها و “چگونه”ها فکر کنی.
امام حسین (علیه السلام) فرمود: “من کشته عبرتم.” یعنی چی؟ یعنی یاد من، مومن رو از زمانه خودش عبور می‌ده، به زمان حال می‌رسونه.
اما حالا ما کجای کاریم؟

ما هنوز تو کربلا گیر کردیم!

خیلی وقت‌ها، زمانی‌که برای امام حسین (علیه السلام) گریه می‌کنیم، بیشتر حواسمون به اون صحنه‌های دردناک کربلاست. به غربت امام، به تشنگی بچه‌ها، به تنهایی ایشون. دل ما می‌سوزه، و همین هم خیلی ارزشمنده، شکی نیست. اما آیا این گریه، ما رو از کربلا عبور می‌ده؟ آیا ما رو به زمان حال و به وظیفه‌مون در قبال امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) می‌رسونه؟
امام حسین (علیه السلام) با اون همه مصیبت، با اون همه تشنه لب موندن، باز هم به فکر هدایت مردم بود. حتی در لحظه آخر به دشمنش هم فرصت توبه و شفاعت می‌داد.
وقتی ما فقط برای زخم تن امام حسین (علیه السلام) گریه می‌کنیم، یعنی از پیام اصلی اون واقعه عبور نکردیم. یعنی “عبرت” نگرفتیم. یعنی یاد امام حسین (علیه السلام)، ما رو از زمانه خودش عبور نداده که به امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) مون برسیم.

حالا وظیفه ما چیه؟

امام حسین (علیه السلام) می‌خواد ما از ماجرای کربلا عبور کنیم و به زمان حال برسیم. به غربت امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) مون فکر کنیم. به تنهایی ایشون در همین زمان. به اینکه چقدر امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) تشنه لبیک ما، تشنه یاری ما، تشنه فهمیدن ماست.
پس دفعه بعد که اسم امام حسین (علیه السلام) رو می‌شنوی و چشمت پر از اشک می‌شه، یادت باشه: این اشک، اگه قراره واقعا اشک بر امام حسین (علیه السلام) باشه، باید یه “عبره” باشه. باید ما رو از اون زمان عبور بده و به زمان حال برسونه. باعث بشه بفهمیم امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) مون الان تنهاست و منتظر حرکت ماست. باید ما رو به این سمت بکشونه که توی شب عاشورای زمانه خودمون، امام مون رو تنها نذاریم.

اشک بر امام حسین (علیه السلام)، فقط یه رسم نیست، یه پیامه. پیامی که می‌گه:« من رو یاد کن، ولی نه فقط برای غم من، بلکه برای درسی که از من گرفتی و راهی که پیش رو داری…»

این پادکستی که شنیدید و مقاله ای که خوندید برگرفته از آلبوم صوتی «مع الامام» هست، حالا که تا اینجا پیشمون بودی، توصیه میکنم قسمت بعد رو از دست ندی (: